باید به فکر تنهایی خودم باشم.
     دست خودم را می‌گیرم و
     از خانه بیرون می‌زنیم.

     در پارک،
     به جز درخت،
     هیچ‌کس نیست.

     روی تمام نیمکت‌های خالی می‌نشینیم،
     تا پارک،
     از تنهایی رنج نبرد!

     دلم گرفته،
     یاد تنهایی اتاق خودمان می‌افتم،
     و از خودم خواهش می‌کنم،
     به خانه باز گردد ..